Voor een verhaal op deze zondag hoef ik niet terug te gaan naar de Tweede Wereldoorlog maar kan ik ook blijven in 2025. “Nooit meer” is al begonnen, merk je het niet? “Comfortabel” herdenken is er niet meer bij. Maar de 4 mei-herdenking is daarom nog meer nodig dan ooit. Je laten stoppen door die opgeheven hand. In de spiegel kijken, nadenken niet over wat je toen zou hebben gedaan maar wat je hier en nu denkt en doet en waarom, aan wie je je stem geeft, waar je tegen protesteert door je eigen hand op te steken: halt!
Vrijheid is niet alleen een geschenk maar ook een opdracht om moedig te zijn om het te hebben over vrede als overal oorlog geroepen wordt en de wapenbeurzen hun klanten ontvangen.
Vrijheid is ook de moed om vragen te stellen, te twijfelen waar overal meningen geschreeuwd worden tegen elkaar in en over elkaar heen.
Vrijheid is de moed om nederig te zijn, bescheiden te zijn, in te schikken, te luisteren in het besef dat er maar 1 vanzelfsprekendheid is: dat we allemaal reizigers zijn, dwaalgasten, vogels die verlangen naar een veilige plek.
